Karen
“Ik, die vroeger alleen romantische komedies keek, zap nu naar gruwelijke series alsof het kookprogramma’s waren”
Hoofdredactrice Karen is 49 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.
Schimmig hoekje
Ik heb een nieuwe verslaving. Geen chocolade, koekjes, wijn, boeken of puzzelen… Nee, ik ben de afgelopen weken het schimmigste hoekje van Netflix ingedoken. Waargebeurde misdaden. True crime, zoals de Amerikanen het noemen. Hoe het precies begonnen is, weet ik al niet meer. Misschien was het na een lange werkdag, toen ik iets wilde bekijken waar ik niet bij moest nadenken. Ondertussen ben ik fanatiekeling geworden en analyseer ik ieder bewijsstuk, elk interview van een verdachte mee. Terwijl zij de allerslechtste versies van zichzelf tonen en – soms in korrelige zwart-witbeelden – ondervraagd worden door de politie, gaat de frons op mijn voorhoofd automatisch naar de stand ‘inspecteur’.
In drie weken tijd heb ik mij door de halve truecrimecatalogus geworsteld: ‘The Devil Next Door’, ‘Ice Cold Killers’, ‘Crime Scene’, ‘The Confession Killer’. En ja, ook die onheilspellende saga’s rond moordenaars Fred & Rose West en Ted Bundy. Vermiste echtgenoten, mannen met hobbykelders, vrouwen die nét iets te vaak ‘uitgegleden’ zijn op een trap. En ik? Ik zit erbij met mijn thee en dekentje, klaar om elke verdachte op details te screenen. Series in het Engels, Spaans, Frans, Italiaans? Maakt niet uit. Schuld herken ik in elke taal.
Series over mannen met hobbykelders, vrouwen die net iets té vaak zijn uitgegleden op een trap… true crime is mijn nieuwe verslaving
Ook collega Birte is besmet met het virus. Laatst biechtte ik haar op dat ik die dag veel koffie ging nodig hebben aangezien ik tot twee uur ’s nachts naar Fred & Rose West had zitten kijken. De ochtend erna verscheen zij op haar beurt een tikje moe op de redactie: “Ik ben ook meegesleurd door Rose en Fred”, zei ze. Kleine moeite, graag gedaan, Birte.
Manlief Koen kijkt soms mee in de zetel. Maar de kinderen begrijpen er helemaal niets van. Hun mama, die vroeger alleen maar romantische komedies keek, en weigerde om naar een thriller of al te droevige film mee te kijken, zapt nu naar gruwelijke, echt gebeurde series alsof het kookprogramma’s waren.
“Kun jij dat écht kijken? Ik ben gestopt bij aflevering één”, zegt oudste zoon Oliver dan. Noor kijkt sowieso weg en zet een koptelefoon op, en Anthony durft af en toe mee te piepen naar het scherm van achter een kussen. “Jazeker”, zeg ik met een glimlach. “Het ontspant me écht.” Hun blikken – half verbaasd, half licht verontrust – zijn intussen mijn favoriete voorprogramma.
Blijkbaar ben ik niet alleen, true crime is erg populair bij vrouwen. Omdat we proberen te begrijpen wat onbegrijpelijk is, naar het schijnt
Maar eigenlijk begrijp ik zelf niet goed waarom ik plots zo veel kijk. Ik ben het gaan opzoeken. Blijkbaar ben ik niet alleen. Vooral vrouwen kijken naar true crime, zeggen de statistieken. Waarom? Omdat we proberen te begrijpen wat onbegrijpelijk is. Omdat we zo veel gevaar zien en het intrigerend is om dit te kunnen bestuderen vanop veilige afstand. Je weet dat je jezelf enkel de stuipen op het lijf jaagt tot aan de aftiteling. Er is ook een duidelijke, échte boeman. Dat lucht op, ontspant.
Misschien hoop ik vooral dat de wereld voor iedereen een veilige plek kan zijn. Bestond Mega Mindy maar echt, maar die heb ik jammer genoeg nog nooit op tijd zien komen in die waargebeurde misdaadverhalen.